Tilvera án ofbeldis - mennskt samfélag

...  þeir tímar sem við nú lifum varpa ljósi á hversu aðstæður í heiminum eru þrungnar ofbeldi  ...

Ég er ekki aðeins að vísa til hins efnislega eða líkamlega ofbeldis sem beitt er í líkamsárásum, morðum, pyntingum og stríði. Einnig er til efnahagslegt ofbeldi þar sem fólk er misnotað fjárhagslega, trúarlegt og skoðanaofbeldi þegar fólki er mismunað og það útilokað vegna skoðanna sinna. Mismunun og ofbeldi tengt litarhætti, kynþætti og þjóðerni fyrirfinnst einnig, svo og sálrænt og siðferðilegt ofbeldi. 

Það er inní þennan heim sem mannverurnar fæðast, sumar á svæðum þar sem milljónir svelta til dauða á ári hverju, þar sem vatn er af skornum skammti og menntun og heilsugæsla er aðeins fyrir fáa útvalda. Og allt er þetta  svona þrátt fyrir að mannkynið hafi yfir að ráða nægri tækni og nægum fjármunum  til að ráða bót á þessum vanda

 Það sem litar þjóðfélögin ofbeldi -  er að völdin eru ekki í höndum  heildarinnar heldur hefur lítill hluti hennar  slegið eign sinni á heildina, undirokar hana,  hlutgerir og lagt kalda hönd þagnarinnar yfir samfélagið.  Þetta birtist síðan á öllum sviðum mannlífsins; á vinnustaðnum; í félagsstarfi; viðskiptum og teygir anga sína inn á heimilin með blekkingum  fjölmiðlanna.  Ofbeldið mengar samskipti fólks og tekur sér bólfestu í hjarta mannsins.

En hvað er til ráða? ..  getum við ... get ég gert eitthvað til að breyta þessu ..  er hér eftilvill um að ræða (eins og svo oft er sagt) mannlegt eðli sem ekkert fær umbreytt?  -  Og aðeins er hægt að hemja með reglum og refsingum?

Ég skil það þó svo að ákvörðun mín og ásetningur ráði mestu um -  hvað ég geri    -   og það gildi einnig um aðra.

Já hvað get ég gert? 

Ég þarf að byrja á að kannast við mitt eigið ofbeldi  ... og taka síðan ákvörðum um að sporna gegn því; innra með mér og   vinna gegn ofbeldinu  í umhverfinu.  

Ég kannast við yfirgang minn og ofríki gagnvart mínum nánustu .. pirring og reiði  ... gagnvart skoðunum annarra og lífsstíl   ..... í daglegu lifi  ..  en einnig gagnvart sjálfum mér ..

Og það er nauðsynlegt að ná sáttum.  .... Á hinn bóginn snýst þetta ekki um fyrirgefningu, að ég fyrirgefi öðrum eða aðrir fyrirgefi mér. Ekki  er heldur hægt að mæla með að gleyma misgjörðunum  .. en það  er nauðsynlegt að skilja hvað gerðist - og -  hvers vegna - því einungis þannig næst sáttin.

Því spyr ég sjálfan mig (og það geta aðrir gert líka ef þeir vilja):

Er það nauðsynlegt vegna mín og vegna annarra að ég breyti um lífsstefnu – og sporni gegn ofbeldinu í mér og í kringum mig  .. að ég  hætti að umbera ofbeldið.  Mig langar til  að skilja þetta  ...og  ég hugsa um fólkið sem mér þykir vænt um, komandi kynslóðir og þá sem hér og annarstaðar sjá enga leið út úr ógöngunum;  þá sem eru fórnarlömb þessa ómennska kerfis.   .....

Og hjá mér vaknar löngun,..  já ..  ég hlakka til að sjá þennan nýja heim sem við byrjum að skapa nú,   – þegar  við tökum örlögin okkar í eigin hendur og beitum okkar bestu eiginleikum í þágu þessa göfuga málstaðar -  að skapa þjóðfélag án ofbeldis – með baráttu án ofbeldis. 

Í hógværu starfi  með öðrum við að tengja uppá nýtt þjóðfélagsvefinn og  skapa mennskt þjóðfélag vex trúin á sjálfan mig, á aðra  og á framtíð sem ég  þrái svo heitt.